محسن!
خبر چنان مصیبت بار و دهشت ناک بود که چون آواری بر سر همه ی ما ریخت! سید محسن شفیعی مسئول دفتر نهاد نمایندگی ولی فقیه در دانشگاه های خوزستان بر اثر ایست قلبی دار فانی را وداع گفت و به دار باقی و دیدار برادر شهیدش سید مرتضی شتافت.
من ده ها کیلومتر دورتر از زادگاهم خوزستان و فضای مجازی و اخبارش، در مسافرت به سر می برم. اما تلفن های زیادی از دوستانم این خبر را بر سرم آوار کرد! گویی که نمی خواستند باور کنند! یا که می خواستند این غم را بر شانه های یکدیگر تقسیم کنند تا بتوانند آن را به دوش کشند!
من هیچ عنوانی بهتر از نام "محسن" برای یادداشت خود نمی پسندم. او بدون هیچ تردید و اغراقی محسن بود! بسیار نیکوکار و نیکودهنده! نامی مشتق از اسم وصفت خدا داشت.
در جهان زندگی سید محسن شفیعی دو نقطه همواره برجستگی می کرد. نقطه ی "آرامش" و نقطه ی "اعتدال" او در هرجا که بود، این دو ارمغان را برای همه هدیه می کرد.
او همزمان با اعتدال و آرامش طبیعت و میلاد منجی عالم بشریت (عج) که همانا اعتدال و آرامش شریعت خداست، به سوی پروردگارش شتافت.
سید محسن شفیعی همواره با دانش وعمل صالحش نه تنها اعتدال و آرامش نفس خود را در دست داشت، بلکه همه ی کسانی که از موهبت شناخت او بهره مند بودند، را به اعتدال و آرامش دعوت می کرد.
او با دانش خود ما را به دنبال خود می کشاند و عمل صالحش ما را به سمت حقیقت می راند.
او مصداق واقعی این حدیث گوهربار جدّش امام علی علیه السلام بود:
العِلمُ قائِد و العَمَلُ سائق والنَفسُ حَرون!
ترجمه: دانش، مهار را از جلو می کشد و عمل از پشت از سر می راند و نفس توسنی می کند.
وَ بَشِّرِ الصَّابرِینَ الَّذینَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِیبَهٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ
لفته منصوری