مجتبی احسانی -نقل و انتقالات بازیکنان خارجی در فوتبال همیشه بهترین فرصت برای باشگاه ها، تیم ها و بازیکنان است تا ازاین راه برای رشد و پیشرفت استفاده کنند. اما ورود تعداد زیادی از بازیکنان بی کیفیت خارجی در ادوار رقابت های لیگ برتر باشگاه های ایران و خسارت های به جا مانده از آن‌ها، نشان از رد پای دلال ها در این مصائب دارد.

قطعا در هر رقابت گروهی به ویژه فوتبال، تیم ها برای رسیدن به موفقیت به دنبال بر طرف کردن نقاط ضعف خود و تقویت پست های لازم برای رشد هستند که یکی از گزینه های راحت تر برای رسیدن به این هدف استفاده از بازیکنانی کارآمد و فراتر از سطح سایر تیم ها است. البته در کنار نفعی که اکثر بازیکنان از این جابه جایی بدست می آورند، باشگاه های به دلیل گرفتن مبالغی که برای دادن رضایت نامه بازیکن و یا پولی که در ازای فروش آن‌ها نصیبشان می شود، به سود دهی می رسند.

اما در این بین دلالان فوتبالی یا همان واسطه ها کشورمان نیز از آب گل آلود نقل و انتقالات بازیکنان به خوبی سود می رسند و برای پر گرفتن جیب خود، بدون توجه منافع کشور و ارزش حقیقی بازیکن خارجی در پی عقد قرارداد آن‌ها با تیم های ایرانی هستند. همچنین رصد غیرکارشناسی بعضی از باشگاه ها برای تشخیص خوب از بد بازیکنان از نظر کیفیت و سودی که بعضی از همین افراد درون خانواده باشگاه ها بدست می آوردند، سبب شده بازیکنان بی کیفیت با قراردادهای میلیاردی راهی لیگ ایران شده و پس از نمایش ضعیف خود با فشار رسانه ها، هواداران و خود سرمربی از تیم جدا شوند.

اما قصه از آنجایی آغاز می شود که باشگاه از پرداخت طلب میلیاردی این بازیکنان طفره می رود و آنها نیز برای گرفتن حق خود، شکایت به کنفدراسیون فوتبال آسیا برده و دردسرهای زیادی از جمله محرومیت از لیگ قهرمانان آسیا و پنجره های نقل و انتقالاتی تا کسر امتیاز و محکوم شدن به پرداخت آن طلب با سودش را برای باشگاه های ایرانی بوجود می آورند.

منطق حکم می‌کند که در یک نقل و انتقال فوتبالی، اول مسائل فنی و مربوط به فوتبال لحاظ شود و مورد توافق طرفین قرار بگیرد و بعد آن ها به سراغ توافقات مالی و سود اقتصادی حاصل از این قرارداد بروند اما این روزها در فوتبال ایران به برکت وجود دلالان یا مدیرانی که پیشرفت فنی بازیکن برایشان کمترین اهمیت را دارد، این مناسبات اقتصادی است که تعیین می‌کند یک بازیکن فصل بعد را در کدام تیم یا کدام کشور بازی کند و شاید خود بازیکن هم نتواند کوچک‌ترین تأثیری روی سرنوشت خود بگذارد. به یاد داریم که اللهیار صیادمنش پدیده جوان سابق استقلال که در نهایت به شکلی ابهام‌آمیز و پس از اظهارات ضد و نقیض مدیران این باشگاه راهی فنرباغچه ترکیه شد، پس از قطعی شدن انتقالش در مصاحبه‌ای گفته بود: «خودم دوست داشتم در استقلال بمانم اما تصمیم گرفتند که لژیونر شوم و من هم تابع باشگاه هستم. دوست داشتم بمانم و برای تیم محبوبم استقلال بازی کنم اما قسمت این بود که به تیم فنرباغچه بروم.»

واقعیت این است که دلالیسم صرفاً مقوله‌ای منحصر به شماری از افراد نیست که در قالب مدیر برنامه‌های بازیکنان فعال هستند، بلکه دامنه آن فراتر از اینها رفته و عملاً تمام فوتبال را دربرگرفته و رد پای آن در اکثر نقاط فوتبال ایران دیده می‌شود.