یک کارشناس مدیریت ورزشی با اشاره به اینکه باید قدر سرمایه‌های خود را در ورزش بدانیم، گفت: متاسفانه فقدان مدیریت کارآمد و اصولی، به یک حلقه گمشده در ورزش  مبدل شده و سال‌هاست که به از دست دادن نیروهای آینده‌ساز عادت کرده‌ایم و در شرایطی که در زمینه پرورش مدیران لایق در امر ورزش، هیچ برنامه‌ای نداریم، با اصراری عجیب نیز نسبت به اندک کسانی که به لحاظ ورزشی و تحصیلات می‌توانند بارقه‌ای از امید را به وجود آورند، بی‌توجه هستیم.

منوچهر بیات در گفت‌وگو با ایسنا، اظهارکرد: در وانفسای کمبود مدیر لایق ورزشی در اغلب اوقات مجبور می‌شویم دست نیاز به سوی مدیران سایر عرصه‌ها دراز کنیم که حاصل آن تا به امروز ضعف و کمبودهای شدید در ورزش بوده است. متاسفانه هیچ وقت شرایطی را فراهم نیاورده‌ایم که جمعی از نخبگان ورزشی خود را که تحصیلات عالیه هم دارند در چرخه آموزش مدیریت صحیح ورزش قرار دهیم و بسیاری از این افراد بنا به شرایط موجود یا عطای کار را به لقایش بخشیده‌اند یا اگر آمدند زودتر از موعد مقرر به کار گرفته شدند و هنوز چرخی در ورزش نزده به مشکلات سخت دچار شده‌اند.

او ادامه داد: با نگاهی سطحی به آنچه در پیرامون ورزش می‌گذرد، درمی‌یابیم که از چهره‌های ورزشی باسواد هیچگاه به عنوان سرمایه‌های مدیریتی ورزش یاد نکرده‌ایم، در حالی که این افراد همان سرمایه‌هایی هستند که اگر ما درباره آنها هزینه می‌کردیم و راه و رسم مدیریت در ورزش را به شکل صحیح به آنها آموزش می‌دادیم، سال‌ها ورزش خود را بیمه کرده بودیم. اما رویه حاکم بر ورزش این گونه است که یا سراغ آنها نمی‌رویم یا اگر برویم آنها را وارد فضایی می‌کنیم که پس از چند بار آزمون و خطا چاره‌ای جز کناره‌گیری برایشان باقی نمی‌گذاریم.

این پیشکسوت ورزش عنوان کرد: به نظر بسیاری از کارشناسان و اهل فن، ما در برخی از رشته‌ها می‌توانیم خیلی بهتر از این باشیم؛ عقب‌ماندگی‌هایی که گریبانگیر این رشته‌ها شده است، به نداشتن استعداد ذاتی و فقدان نیروهای جوان و کارآمد برنمی‌گردد، بلکه علت اصلی آن بیش از هرچیز فقدان مدیریت توانا و نبود برنامه کارساز و راهگشا است. در حقیقت ما برای مقدمات زحمت نکشیده‌ایم، کلاس‌های ابتدایی را نگذرانده‌ایم و حالا مدعی هستیم که باید به دنبال سبک برویم. در این وضعیت واضح است که اگر من مبتدی دانشگاه بروم، یک شبه نمی توانم سبک شناس شوم و پس هم خودم و هم استاد را گیج می‌کنم.

بیات با بیان اینکه ورزش خوزستان هرگاه سرحال باشد، ورزش ملی قوی و توام با کسب نتایج خوب می شود، گفت: ورزش این منطقه از دیر باز قطبی بزرگ بوده و باید بزرگ هم بماند ولی متاسفانه می‌بینیم شایستگی‌های خوزستان را نادیده می‌گیرند و در مواقعی نیز شاهد بودیم نگاه بسته مدیران ورزشی‌نما، عامل نزول ورزش استان در سالهای اخیر به حساب می‌آید. به اعتقاد من باید بستری فراهم شود تا کارخانجات، سازمانها و اداراتی که ریشه کهن در ورزش دارند را بار دیگر به صحنه فعالیت بازگردانیم و اینکه چرا گروه ملی صنعتی فولاد، سازمان آب و برق، نورد لوله، فولاد کاویان، شهرداری یا سازمان عریض و طویل ورزش نفت در ورزش قهرمانی حضور ندارند یا حضوری کم رنگ و کم اثر دارند و فعالیت آنها هیچ تناسبی با امکانات موجود آنان ندارد، سوالی بسیار مهم است که باید به دنبال جواب آن باشیم. به هر حال امیدوارم که مسوولان استان و مدیران شرکت های بزرگ بیش از پیش نسبت به سرمایه‌گذاری در امر ورزش همت ورزند تا ورزش و خصوصا فوتبال خوزستان بتواند فارغ از مشکلات جانبی به گذشته درخشان خود بازگردد. به هر حال متاسفانه نگاه‌های بسته مدیریتی در سال‌های قبل به ورزش خوزستان ضربه زده است.

این کارشناس مدیریت ورزشی خاطر نشان کرد: روزگاری در همین اهواز بیش از ۳۰ باشگاه وجود داشت که در ورزش کشتی، تکواندو و فوتبال فعالیت چشمگیر و سازنده‌ای داشتند اما اکنون شمار این باشگاه‌ها از عدد ۱۵ نیز کمتر است؛ باشگاه‌هایی چون شهدا، بابک معتمد، خلیج فارس، پوریا ولی، بدر و... کجا رفتند؟ ما باید موفقیت‌های لحظه‌ای را کنار بگذاریم. مگر تیم شاهین اهواز قهرمان جام حذفی کشور نشد؟ حتی جنوب اهواز در جام باشگاه‌های آسیا هم به میدن رفت و نیز استقلال اهواز در بهترین جایگاه لیگ برتر قرار گرفت ولی اکنون این تیم‌ها کجا هستند و چه نام و نشانی از آن‌ها باقی مانده است؟ دلیل این است که باشگاه‌ها به حال خودشان رها شده‌اند. ضمن این که در قبال چنین وضعیتی، پیشنهاد ما کمک مالی و روش معمول سوبسید دادن نیست.

او ادامه داد: پیشنهاد این نیست که اداره ورزش پول بدهد و باشگاه‌دار خرج کند؛ نه. ما می‌گوییم که کار باشگاه‌دار باید به عنوان یک کار در برگیرنده و با اشکال مختلف و به ویژه لیگ‌های معین و مدون مطرح شود و کارشناسان اداره ورزش، کمیته باشگاه‌داران و صاحب‌نظران در این زمینه باید همفکری کنند و راه‌های بهره‌گیری از امکانات موجود در جهت خودکفایی باشگاه‌ها و رونق و رشد روزافزون آنها را مشخص کنند که چطور می‌توان یک باشگاه ورزشی را به عنوان یک تشکیلات و پایدار رو به رشد به شکل اقتصادی اداره کرد.