بسیاری از ما تجربه دور ریختن غذای مانده در یخچال را داریم؛ موضوعی که شاید بی‌اهمیت به نظر برسد، اما در ابعادی گسترده به یکی از چالش‌های مهم زیست‌محیطی و اقتصادی تبدیل شده است.
به گزارش ایسنا، پسماند غذا فقط به معنای دور ریختن باقی‌مانده وعده‌های غذایی نیست، بلکه بخشی از یک بحران جهانی است که از جنبه‌های گوناگون از تأمین غذا گرفته تا تخریب محیط‌زیست پیامدهایی جدی دارد. با افزایش جمعیت و مصرف‌گرایی، تقاضا برای غذا بیشتر شده و این مسئله فشار زیادی بر منابع طبیعی وارد می‌کند. در این میان، بخش زیادی از غذای تولیدشده به دلایل مختلف به مرحله مصرف نمی‌رسد. این اتفاق نه‌تنها باعث اتلاف منابعی مانند آب، انرژی و زمین کشاورزی می‌شود، بلکه به تخریب محیط‌زیست، انتشار گازهای گلخانه‌ای و حتی ناامنی غذایی نیز دامن می‌زند. در حالی که بسیاری از دولت‌ها و نهادهای بین‌المللی بر افزایش تولید غذا برای مقابله با بحران گرسنگی تمرکز دارند، راه‌حل کم‌هزینه‌تر و اثربخش‌تری نیز وجود دارد: کاهش پسماند غذا. طبق گزارش‌های سازمان ملل، اگر تنها ۲۵ درصد از هدررفت جهانی غذا کاهش یابد، می‌توان غذای کافی برای ۸۲۱ میلیون نفر دیگر فراهم کرد. به‌ویژه در کشورهایی مانند ایران که به دلایل اقلیمی و محدودیت‌های منابع طبیعی امکان افزایش زمین‌های کشاورزی محدود است، توجه به مدیریت مصرف و کاهش دورریز غذا اهمیت بالایی دارد  در همین راستا، حسین محمودی، استادیار پژوهشکده علوم محیطی دانشگاه شهید بهشتی، به همراه دو تن از همکاران خود، تحقیقی درباره رفتارهای مرتبط با کاهش پسماند غذا در شهر تهران انجام داده‌اند. این تیم پژوهشی تلاش کرده‌اند تا عوامل مؤثر بر رفتار مردم در زمینه جلوگیری از هدررفت غذا را شناسایی کنند و ببینند چه متغیرهایی می‌تواند باعث بهبود این رفتار شود.