هنگامي كه سن افزايش مي‌يابد، كاهش تدريجي سرعت و چابكي بدن ما غيرعادي نيست. خواه قدم زدن آرام در اطراف محله باشد يا دستيابي به كنترل تلويزيون، حركات ما با افزايش سن كاهش مي‌يابد. بنابراين سوال اين است كه چه چيزي باعث اين تغيير مي‌شود؟ مطالعه‌اي كه توسط مهندسان دانشگاه كلرادو بولدر(CU Boulder) رهبري مي‌شود، به اين سوال قديمي پاسخ مي‌دهد.

به گزارش ايسنا، اين مطالعه كه در مجله JNeurosci منتشر شده است، يكي از اولين مطالعاتي است كه به طور تجربي دلايل كندي حركت را در ميان بزرگسالان بالاي ۶۵ سال بررسي كرده است. محققان دريافتند كه افراد مسن ممكن است تا حدودي كندتر حركت كنند، زيرا براي آنها براي حركت كردن بايد انرژي بيشتري نسبت به افراد جوان صرف كنند.

به نقل از اس‌اف، علا احمد(Alaa Ahmed)، يكي از نويسندگان اين مطالعه، استاد دانشكده مهندسي مكانيك پاول‌ ام رادي مي‌گويد: نحوه حركت ما، از حركات چشم گرفته تا راه رفتن و صحبت كردن، دريچه‌اي به روي پيري و پاركينسون مي‌گشايد. ما در تلاشيم تا اساس عصبي آن را درك كنيم.

براي اين مطالعه، محققان از شركت كنندگاني در محدوده سني ۱۸ تا ۳۵ و ۶۶ تا ۸۷ سال خواستند تا يك كار ساده را انجام دهند: دستيابي به يك هدف روي صفحه نمايش كه شبيه به انجام يك بازي ويديويي بود. با تجزيه و تحليل الگوهاي اين دستيابي‌ها، محققان كشف كردند كه به نظر مي‌رسد افراد مسن‌تر حركات خود را تحت شرايط خاصي تغيير مي‌دهند تا منابع انرژي محدودتر خود را حفظ كنند.

دكتر اريك سامرسايد(Erik Summerside)، سرپرست تيم تحقيقاتي، كه دكتراي خود را در زمينه يكپارچه‌سازي دريافت كرده است، مي‌گويد: همه ما، چه جوان و چه پير، ذاتا به دنبال دريافت بيشترين پاداش از محيط خود و در عين حال به حداقل رساندن ميزان تلاش براي انجام اين كار هستيم.

اين مطالعه دو فرضيه را در مورد اين كه چرا سالمندان كندتر حركت مي‌كنند، بررسي كرد.

اولين مورد نشان مي‌دهد كه عضلات افراد مسن ممكن است با كارايي كمتري كار كنند و كالري بيشتري بسوزانند در حالي كه وظايف مشابه جوانان را انجام مي‌دهند. مورد دوم پيشنهاد مي‌كند كه پيري ممكن است مدار پاداش در مغز انسان را تغيير دهد، زيرا افراد دوپامين كمتري توليد مي‌كنند كه يك ماده شيميايي در مغز است كه مسئول ايجاد احساس رضايت پس از انجام يك كار به شمار مي‌رود.

در طول اين آزمايش، شركت كنندگان از يك بازوي رباتيك براي حركت مكان‌نما به سمت هدفي روي صفحه رايانه استفاده كردند. اگر موفق مي‌شدند، پاداش كوچكي مانند انفجار هدف و پخش صداي «بينگ بينگ» دريافت مي‌كردند. هر دو گروه سني زماني كه فهميدند اين صدا را خواهند شنيد زودتر به هدف خود رسيدند، اما به روش‌هاي مختلف به اين هدف رسيدند. بزرگسالان جوان‌تر دست‌هاي خود را سريع‌تر به سمت پاداش حركت مي‌دهند، در حالي كه بزرگسالان مسن‌تر عمدتا زمان واكنش خود را بهبود مي‌بخشند.

هنگامي كه محققان وزنه‌اي هشت پوندي را به بازوي رباتيك شركت كنندگان جوان اضافه كردند، تفاوت بين دو گروه سني ناپديد شد كه توجه محققان را برانگيخت.

دكتر رابرت كورتر(Robert Courter)، سرپرست تيم تحقيق، توضيح مي‌دهد: به نظر مي‌رسد كه مغز مي‌تواند تغييرات بسيار كوچكي را در ميزان انرژي كه بدن مصرف مي‌كند تشخيص دهد و حركات ما را بر اساس آن تنظيم مي‌كند. حتي زماني كه فقط با چند پوند اضافي حركت مي‌كنيد، واكنش سريع‌تر به گزينه‌اي ارزان‌تر براي رسيدن به پاداش تبديل شد، بنابراين جوانان روشي مشابه افراد مسن را تقليد كردند.

يافته‌ها نشان مي‌دهند كه به نظر مي‌رسد هزينه‌هاي تلاش براي رسيدن، عامل تعيين‌كننده در كاهش حركت افراد مسن است. در حالي كه اين مطالعه نمي‌تواند به طور كامل مراكز پاداش مغز را به عنوان مقصر رد كند، اما اگر دانشمندان بتوانند مكان و نحوه ظهور اين تغييرات از بدن را شناسايي كنند، ممكن است بتوانند درمان‌هايي را براي كاهش تلفات پيري و بيماري ايجاد كنند.

احمد مي‌گويد: با كنار هم گذاشتن همه اين موارد، نتايج ما نشان مي‌دهد كه هزينه‌هاي تلاش براي رسيدن به هدف، حركت افراد مسن‌تر را كُند مي‌كند.

اين تحقيق به طور بالقوه مي‌تواند ابزارهاي جديدي را براي تشخيص طيف وسيعي از بيماري‌ها از جمله بيماري پاركينسون، ام‌اس، افسردگي و اسكيزوفرني در اختيار پزشكان قرار دهد. همانطور كه ما به كشف رازهاي پيري و حركت ادامه مي‌دهيم، مطالعاتي مانند اين ما را يك گام به درك و پرداختن به چالش‌هاي ناشي از افزايش سن نزديك‌تر مي‌كند.