ˈدالو منیژه ˈ پیر زن 65 ساله ساکن روستای حاج حسن آقا شهرستان اندیکا سالهاست با فقر دست و پنجه نرم می کند و نزدیک به 10 سال است که از ناحیه پا فلج شده و با دستهایش راه می رود.
 
دالو در زبان بختیاری به معنای پیرزن است و از همین رو، این بانوی سالمند به دالو منیژه شهرت یافته است.

وی در کنج یک مخروبه گلی بدون ایمنی و بهداشت، روز و شب را سپری می کند و بدلیل ناتوانی در راه رفتن عادی، ناگزیر است همه امور را با دست هایش انجام دهد به گونه ای که گاهی در طول روز کیلومترها با دست های خود راه رود.

به گزارش اندیکا نیوز، داستان زندگی این پیرزن اندیکایی گرفتار فقر و تنگدستی دردآور است.

این بانوی سالمند متولد مناطق عشایری، اوایل جوانی ازدواج می کند، ولی حین بارداری پنج ماهگی، شوهر خود را از دست می دهد و به سختی و تنهائی دختر خود را بزرگ می کند.

دالو منیژه پس از چند سال به تعبیر خود به اجبار با مردی مسن تر از خود که دو پسر از ازدواج اول داشت، ازدواج می کند، ولی بازهم زندگی روی خوش نشان نمی دهد. دو پسر حاصل از زندگی نو در بدو تولد از دنیا می روند و تمامی سهم او از دو بار ازدواج تنها یک دختر شد.

با گذشت ایام، بچه ها به شهرهای دیگر می روند و تنهایی هم به مشکلات دالو منیژه اضافه می شود.

او که سال ها در مناطق عشایری سخت کار کرده بود، با نزدیک شدن به سن پیری و ابتلا به بیماری های مختلف، ناتوان تر شد تا اینکه براثر یک زمین خوردن ساده، دیگر نتوانست روی پاها راه برود.

دالو منیژه از آن روز با استفاده از دست ها راه می رود و همه کارها را که گاه مجبور می شود برای انجام دادن آنها مسافت 20 کیلومتری را طی کند با کمک دست انجام می دهد.

پنج سال پیش شوهر دوم منی‍ژه فوت می کند و بار دیگر تنها می شود و این بار به معنای واقعی طعم تنهائی را می چشد. از یک سو دوری فرزندان و از سوی دیگر ناتوانی در راه رفتن شرایط را سخت تر می کند.

دالو منیژه در این پنج سال همه زندگی اش به نشستن کنج تک اتاق و گاه آمدن بیرون از خانه برای امور درمانی یا تامین غذا خلاصه شده است.

همه دارایی اش در یک کپسول و یک اجاق گاز ساده خلاصه می شود و با وجود سردی هوا در این منطقه کوهستانی، حتی فرشی در اتاق و لباس گرم یا پتوی مناسب ندارد ولی عزت انسانی اش اجازه نمی دهد تا تکدی گری کند.

او که آرام در کنج شبه اتاقی نشسته، می گوید: گاه اتفاق می افتد چند روز غذا نمی خورم، چون چیزی برای خوردن ندارم و کسی هم برای من غذا نمی آورد.

دالو می گوید که همه زندگیش از مستمری کمیته امداد و یارانه ها می گذرد و این مقدار حتی جوابگوی نیازهای درمانی نیست و نمی توانم لباس و غذا تهیه کنم.

اندیکا دالو منیژه های بسیاری دارد که نیازمند توجه مسوولین، افراد نیکوکاران و نوع دوست هستند اما آنچه قابل توجه نهادهای حمایتی، تامین اجتماعی و رفاهی برای زیرپوشش قراردادن و نگهداری از این گونه افراد است.

اما آنچه که واضح است "دالو منیژه" در شرایط بسیار بدی بسر میبرد و نیازمند توجه مسئولین میباشد و هر چه زودتر نهادهای حمایتی باید به سراغ او بیایند و برای حل مشکلات او چاره ای بیاندیشند.

شهرستان بیش از 80 هزار نفری اندیکا در شمال استان خوزستان واقع و از مناطق محروم و کمتر توسعه یافته به شمار می رود.