" تیم ملی فوتبال آلمان در یک دیدار جذاب که خواب از چشم شب زنده داران فوتبال دوست ربود با دو گل شورله و مسعود اوزیل از سد سبزپوشان الجزایر گذشت تا آخرین نماینده قاره آفریقا هم از دور مسابقات خارج شود. آلمان مثل همیشه بود؛ صبور، آرام، خوش ترکیب و قدرت مند. آنها از پرطرفدارترین تیم های ملی در ایران به شمار می روند. زمانی بعضی ایرانی ها اعتقاد داشتند "کرمان" همان "ژرمان" است یا از " ژرمن" مشتق شده است و آلمانی ها مثل ما نژادشان آریایی است. این قصه ها را سر هم می کردند و لذت می بردند از اینکه هیتلر دارد دنیا را فتح می کند. وقتی خودمان نمی توانیم به اسب شاه بگوئیم یابو، همین که برادرمان آدولف دارد چپق دشمنانش را چاق می کند خوب است! من آنم که رستم بود پهلوان.... این که این همه علاقه ایرانی ها به تیم ملی آلمان به سیاست ربط دارد یا ژنتیکی است قابل اثبات نیست، اما آلمان همیشه تیمی دوست داشتنی بوده است. با ستارگانی بلوند، تکنیکی، خوش چهره، تهاجمی و پوشیده در پیراهن هایی که همواره به بهترین شکل ممکن طراحی شده اند. در آن سوی میدان الجزایری ها هم سزاوارانه بازی کردند. تا آخرین ثانیه بازی مردانه جنگیدند و فراتر از انتظارها جام را با چشمانی نمناک و سرهایی برافراشته ترک کردند. آنها شبیه مردانی بودند که یک بنزسوار کیف شان را قاپیده است، پیاده دنبال بنز دویدند؛تا آخرین نفس. بنز را لمس کردند اما نتوانستند متوقف اش کنند. ساختار فوتبال دو کشور و تاریخ آنها کوچک ترین شباهتی به هم ندارد. الجزایر برخاسته از میان جنگ ها و مبارزاتی طولانی برای استقلال. مشهور به کشور یک میلیون شهید. جان باختگان مبارزه با استعمار. پسرانی که عربی را با لهجه فرانسوی حرف می زدند. بزرگ شده در قلب اروپا اما وفادار مانده به دین اجدادی. آنها برآمده از فوتبال فرانسه اند اما با عشقی عربی که در رگ هایشان خون داغ صحرا را می دواند. همان شعاری که قبل از مسابقات انتخاب کرده بودند : جنگجویان صحرا در برزیل! ... جنگجوهای صحرا بدون اسب و نقاب برای کشورشان درخشیدند. آبرومند و سربلند ستایش میلیون ها انسان را با خود همراه کردند. حتی آنها که الجزایری ها را رویاپردازنی خطاب می کنند که در خواب، هم داشتن ویزای فرانسه را هزار باره مرور می کنند، به احترام این تیم خوب و دوست داشتنی ایستاده کف زدند. آلمان اما مثل بنز پیش می تازد. به دست انداز هم که می خورد چیزی از زیبایی و وقارش کم نمی شود. حکایت ما و آلمان همچنان ادامه دارد. فضای مجازی پر شده است از ستایش های فارسی در قالب شعر و شعار که نثار آلمانی ها می شود. چند سال پیش که تیم ملی فوتبال آلمان برای یک بازی دوستانه به ایران آمده بود بعضی از هموطنان پرچم این کشور را دست شان گرفتند و برای عرض ادب و نشان دادن عشق شان به آلمان رو به بازیکنان آلمانی سلام هیتلری می دادند! کاری که در خود آلمان امروز و متحد هم جز از نئونازی ها سر نمی زند! این اتفاق در بازی بایرن مونیخ - پرسپولیس هم افتاد، در ورزشگاه بودم و دهان باز و چشمان گرد و حیرت زده اولیور کان و میشائیل بالاک را دیدم، وقتی به رختکن می رفتند و این صحنه را به هم نشان دادند! ...